Journaal
IJsselhoeven ten tijde van Corona
Wat kunnen we als stichting nog doen als iedereen zich noodgedwongen terugtrekt in eigen huis en op eigen erf? We zijn aangewezen op digitaal contact. Daarom hebben we het plan opgevat voor een soort IJsselhoeven journaal of blog. Korte berichtjes en foto's telkens door andere personen geschreven-aangeleverd. Waar is men mee bezig? Hoe beleven we deze crisis? Het zijn zorgelijke tijden maar misschien moeten we juist daarom op zoek naar leuke en positieve berichten over hoe het voorjaar ‘gewoon’ van start gaat op de IJsselhoeven.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
9 juni 2020 - Wim Jansen
College in Corona tijd
In mijn studietijd kon dat allemaal nog niet en zou ik ook nooit bedacht hebben dat ik dit nog ooit zou mee maken. Een college volgen via de pc.
In 1964 verbleef ik in een klooster in Leusden, waaraan een internaat met 350 jongens en een LTS verbonden waren. De leraar timmeren werd plots langdurig ziek en ja hoor, zo kon dat toen nog: “Wim neem jij de praktijklessen bouw timmeren maar tijdelijk over“.
En daar stond ik dan plots voor een groep van ca 30 leerlingen en ga maar aan de slag. Er was verder geen ondersteuning, met spoed verdiepte ik me in de materie van waar men al was. En ja, je deed in het begin maar wat. Na enkele weken ging het steeds beter en vond ik het ook nog leuk om te doen. Dit herhaalde zich in 1966 en daarna heb ik nooit meer les gegeven.
Tot nu. Dat dit een vervolg zou krijgen nu in 2020 had ik nooit verwacht. Op verzoek van Saxion mocht ik als gastdocent een college geven in een collegelokaal bij Saxion te Deventer over de ‘IJsselhoeven… als verrassende ontdekking’. Een lezing over de bouwhistorie van een IJsselhoeve. Daarna hebben we met de docenten en studenten een IJsselhoeve ‘de Blankemate’ bezocht. Daar ter plekke weer verteld wat je tegenkomt en zo al ziet. Willemien heeft het gedeelte van de geschiedenis en beplanting voor haar rekening genomen. Dit alles is een onderdeel van de opleiding archeologie.
Het college was net voor dat het coronavirus toesloeg. Studenten mogen niet meer samen komen en krijgen college via het sociale medium. Er was nog een groep die college zou krijgen en daarvoor zijn 2 weken geleden filmopnames gemaakt op de ‘Blankemate’.
Vandaag mocht ik weer het zelfde college geven voor de 2e groep, digitaal, zittende achter je bureau waarop je iPad staat en zo je verhaal vertellende via een presentatie in PowerPoint. De studenten of begeleidende docent zie je niet. Een hele bijzondere gewaarwording. Nee, dit had ik in mijn studietijd nooit kunnen bedenken dat ik dit ooit zou kunnen meemaken. Omdat je geen reacties of weerwoord krijgt weet je niet hoe het gegaan is. Gelukkig belde Jan Rutenfrans, de begeleidende docent, een uurtje na afloop dat hij diverse studenten gesproken had en dat zij en hij alleen maar complimenten hadden over de presentatie en het verhaal. Gelukkig was dit weer een mooie promotie voor de IJsselhoeven.
Nu over enkele weken vragen beantwoorden, als die er zijn, over de gemaakte filmpjes. Een bijzondere gewaarwording.
Klik hier om filmpjes te bekijken
Op de ansichtkaart uit 1964 staat Wim Jansen op de rechterfoto, met veiligheidsbril aan de fraismachine.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
9 juni 2020 - Ria Broekhuis
Volgende fase
In de, wat ik maar gemakshalve omschrijf als, volgende fase in het coronatijdperk ben ik, samen met fotograaf Harry, weer voorzichtig begonnen met het bezoeken van IJsselhoeven. Naar die plaatsen waar men er ons op attent maakte dat er nog iets resteerde van vroegere mechanisatieslagen. Uiteraard melden we ons vooraf bij de eigenaar met het verzoek of we mogen komen. En … met twee auto’s op gepaste afstand. Dat gaat eigenlijk prima. Alle zaken die we willen fotograferen bevinden zich ofwel in schuren op de deel en soms in een kelder. Ruimte genoeg dus.
We hebben de fotografie-sessies vanochtend voorlopig afgesloten. Veel mooie foto’s zijn het resultaat. Nu het verbindende verhaal nog. In dit proces zijn we opnieuw heel gastvrij op een heel aantal mooie locaties ontvangen. Geen straf als je zo in het voorjaar door onze prachtige IJsselvallei mag toeren. Je komt nog eens ergens zal ik maar zeggen.
En dan de mensen die we ontmoet hebben. Heel boeiend, heel verschillend, maar … in één opzicht vrijwel allemaal gelijk: de liefde voor de eigen streek en het eigen erfgoed spat ervan af.
Dat is natuurlijk ook absoluut nodig om al dat mooie, maar o zo bewerkelijke erfgoed in stand te houden. In vroeger eeuwen was dat vaak letterlijk monnikenwerk. Dat is het in zekere zin nog steeds Met hoeveel liefde er continu gewerkt wordt dat vind ik iedere keer weer heel bijzonder. Daar wordt een mens blij van.
Ik hoop en vertrouw dat het boekje dat we als werkgroep landbouwmechanisatie voor ogen hebben komend najaar het ‘levenslicht’ zal zien. Nog veel werk aan de winkel. Maar dat is niet erg ... alleen maar leuk. Merk wel dat we nog heel veel te leren hebben. Geen idee waar ik soms naar kijk. Gelukkig hebben we ons in de werkgroep verzekerd van een aantal experts, dus ook dat moet goed komen. Nu eerst maar eens aan de slag.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
29 mei 2020 - Adrie Hottinga
Trage tochten
Wat doe je als je gewend bent om nieuwe leden van de vogelwerkgroep op pad te helpen voor het herkennen van vogelgeluiden? Niet in groepsverband op pad, dan maar alleen en veel appen over bijzondere waarnemingen, zodat iedereen kan genieten van al die vogels in ons IJsseldal. Het landgoed Vosbergen in Heerde was gekozen als studiegebied voor kennis overdracht voor de herkenning van vogels.
Nu het stiller is blijkt dat je veel vogels hoort zingen en minder last hebt van bijgeluiden. Meestal heb ik daar persoonlijk geen last van, aangezien de wekker altijd akelig vroeg in het nog nachtelijk duister rinkelt. Maar het is stiller buiten en ik merk dat aan de vogels en ook andere diersoorten. Ik inventariseer ook in de landschapszone Veessen-Wapenveld en de bevers zwemmen in het ochtendkrieken in de Grote wetering met je mee. Van half mei tot begin juni zou ik met drie ecologen naar Georgië op vogelreis, naar de Kaukasus en de steppen; steppen hebben mijn voorkeur, vanwege de verlatenheid en de eindeloze verten met overigens zeer interessante vogelsoorten. Verlatenheid heeft iets bijzonders; geldt ook voor oude IJsselhoeven! Geen Georgië dus, maar beleving Georgië in het IJsseldal en op het landgoed Vosbergen. We hebben inmiddels 24 keer het landgoed bezocht en 74 soorten vogels aan de database toevertrouwd. In jaren zonder beperkingen doen we de helft van inventarisatiebezoeken en nu hebben we eind mei al een geweldige waarnemingenlijst, omdat we veel meer tijd steken in inventarisaties. Van vlugge bezoeken doen we nu “trage tochten”.
Ook steek ik veel meer tijd in overige waarnemingen (trage tochten). Wist u hoeveel hazen er rond huppelen in de landschapszone Veessen-Wapenveld en aangrenzende gebieden. We tekenen ze allemaal in en het zijn er dankzij de droge perioden vele tientallen. Vleermuisonderzoek is ook interessant. Ik mocht vorige week mee met een vleermuisonderzoek op Vosbergen. Ik kan jullie het aanbevelen; doe eens onderzoek naar vleermuizen bij een IJsselhoeve. Met een zeer geavanceerde bat-detector kun je vleermuizen inventariseren. Het apparaatje ter grootte van een mobieltje inventariseert de soorten en legt de waarnemingen via GPS vast. Vervolgens worden de ultrasone geluiden omgezet in voor mensen herkenbare geluiden en een analyse gemaakt en krijg je prachtige kaartjes met waarnemingen. Ik kan dat allemaal niet, want ik ben maar een eenvoudige vogelliefhebber. Een bevriend KNNV lid is deskundig zoogdierkenner en dat mag je mee in het donkere bos. Wat een beleving! Ondertussen kon ik natuurlijk Roodborsten en Zanglijsters tellen die tot ver na zonsondergang nog zingen.
Nog een beleving: hebben jullie wel eens naar hoogspanningsmasten gekeken. In veel hoogspanningsmasten zijn nesten van Zwarte kraaien. Maar o wee, zijn de kraaien even op pad dan worden nesten gekraakt door Nijlganzen, Torenvalken en ook Boomvalken. ’s Avonds laat als je pad bent zie je slaaptrek van vogels; Buizerds, Ooievaars, Slechtvalken. Zwarte kraaien, Roeken en Kauwen pitten in de ijzeren tentakels in ons buitengebied. Voor mij krijgen deze landschapsontsierende elementen dan wel een andere dimensie. Wat doe je nog meer in deze stille tijd: wist u hoeveel Waterhoentjes er in de gemeente Heerde broeden; ik weet het nu! Dan zijn er op dit moment ook veel Kwartels in het Wapenvelderbroek; ook al zo’n soort die je in de avondschemer kunt horen. Kortom de beleving van zonsopkomst is mooi, maar zonsondergang biedt ook erg veel moois.
Het verhaal van Willemien Hartmans sprak mij ook erg aan. Ruim veertig jaar geleden heb ik eens alle kerkhoven en ook veel tuinen van IJsselhoeven tussen Deventer en Zwolle bezocht voor de inventarisatie van geelsterren. Waarom; interesse en nieuwsgierigheid in de verspreiding van geelsterren. Wellicht moet ik deze trage tocht van 40 jaar geleden maar weer eens herhalen.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
17 mei 2020 - Guusta Zuurbier
Op iedere IJsselhoeve is altijd werk te doen. Normaliter werk ik als psycholoog, maar de sessies zijn gekrompen tot een derde van wat ik anders doe. Dus deze tijd is een verademing. Zouden we toch nog toekomen aan die klussen die al zo lang op het lijstje staan? Kozijnen repareren, alle oude waaltjes paadjes ontdoen van gras, verven van de onderrand, moestuin bijhouden, zaaien, wieden, rommel opruimen die we toch niet meer gebruiken en waar de schuur vol mee staat?
De spullen in de schuur laten we even voor wat het is, dat staat er immers al 20 jaar. We gaan naar buiten en maken alles mooi.
En genieten bovendien van de rust, de ruimte, het weidse uitzicht, en al de vogels. De fazant die ik zie landen in het weiland, de uil die waarschijnlijk jongen heeft en de kat weg jaagt, de valk die met zijn eigen geluid duidelijk maakt dat hij er is, de patrijzen die dankbaar gebruik maken van het lange gras en de haas die rustig rond hupt.
Voor onze vier kinderen in de leeftijd van 14, 14, 16 en 18 hebben we een sportrondje gemaaid rondom het erf. Als je dat 10 x loopt, heb je bijna 5 kilometer gelopen. Lekker sporten kan goed op een IJsselhoeve en zelf maken we er ook gebruik van.
Deze week staat verder een zoomvergadering van de LAG op het programma, de leader advies groep. Dan mag ik weer beoordelen of projecten “leader waardig” zijn en in aanmerking komen voor subsidie vanuit Europa voor plattelandsvernieuwing in Salland. De mooiste projecten komen langs, zoals bijvoorbeeld het gemeenschapsdeel in het buurthuis van Welsum, waar iedere bewoner gebruik van kan maken. Ook is er veel aandacht voor biodiversiteit, voedsel en duurzaamheid. Je komt in aanmerking als je voldoet aan de criteria: people, planet en profit en het liefst een idee wat van onderop komt, door de mensen zelf en niet opgelegd van bovenaf. Wat nieuw is, is dat ook ondernemers in aanmerking kunnen komen als ze kunnen aantonen dat het een meerwaarde heeft voor Salland. Dus ben je ondernemer en innovatief en heb je een idee waar het platteland van Salland mooier van wordt, neem dan contact op Mireille Grootkoerkamp of Giny Hogeslag voor een inventariserend gesprek of met de leadercontact groep in uw eigen streek.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
6 mei 2020 - Hetty Harmsen en Willem Sleijster
De kroon op ons werk
Rond onze monumentale IJsselhoeve "Hof te Baak" en naastgelegen ruïnetoren, zijn we al langere tijd (bijna 2 jaar) bezig om samen met betrokkenen een gebiedsplan uit te werken. De gemeente Bronckhorst is zelfs positief en stelt faciliteiten beschikbaar. Doel is om het gebied met n.b. twee rijksmonumenten eindelijk echt mooi en aantrekkelijk te maken. Belangrijk onderdeel is om het ene monument vrij te maken van direct aangemetselde schuren en bergruimten. Zo komt er zicht op het monument en komt het beter tot zijn recht.
Een ander punt is dat er een metaalbedrijf precies tussen deze twee rijksmonumenten ligt. Dat bedrijf met bijbehorende woning wil stoppen, dus werd door hen geopperd om een gebiedsplan te maken, waar allen baat bij hebben. Nu treft het dat er van de 3 partijen, twee vrijwilligers van onze stichting IJsselhoeven zijn, dus dan moet het makkelijker te realiseren zijn.
Toch is inmiddels gebleken dat ook hier een soort virus opdook. Als niet alle neuzen in dezelfde richting staan heb je een probleem, waarschuwt de gemeentejurist ons nog. Echter zonder opgaaf van redenen gooit een van de cruciale partijen de handdoek in de ring. Een verloren kans om een historische plek, het oudste gebied van Baak, in ere te herstellen en toegankelijker en vooral aantrekkelijker te maken, voor alle liefhebbers van cultuurhistorie.
Ondanks veel pogingen om de zaak weer vlot te trekken, lukt dat helaas niet. Men kiest voor een soort zelfisolatie en quarantaine. Hoewel er nog steeds geen medicijn is om dit "virus" tegen te gaan, is onze "doodlopende" Hofstraat in Baak, gelukkig corona-vrij. De "kroon op ons werk" is niet meer te realiseren, omdat wij niet mogen weten, waarom één partij de stekker eruit getrokken heeft. Al met al zeer betreurenswaardig.
We zijn gelukkig zonder het Covid19-virus. Maar we zijn ook een illusie rijker. Ook hier speelt het gebrek aan transparantie en aan goede communicatie een cruciale rol. Grote en kleine politiek in een klein Achterhoeks dorp, je zou er bijna een toneelstuk van maken.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Maart 2020 - Wim Jansen
Overlijden op de boerderij
In deze Coronatijd worden we met onze sterfelijkheid geconfronteerd en toen dacht ik aan vroeger op de boerderij. Hoe ging dat bij ons op het platteland wanneer iemand kwam te overlijden?
Weet nog goed dat hiernaast de blinden of luiken werden gesloten omdat de oude buurman overleden was. Zijn naaste buurman was de aanspreker of ‘liekboer’ en kwam langs om de gehele buurt te vertellen dat de buurman overleden was. Maar hij waarschuwde ook de timmerman dat er een kist gemaakt moest worden. De timmerman ging langs en nam de maat voor het maken van de kist. De meeste kisten werden toen gemaakt van zacht iepenhout wat makkelijk verweerde in de grond. Een keer heb ik meegemaakt van eikenhout, dat was voor een heel voornaam persoon. Het voordeel was ook dat de ongekante delen zo breed waren, dat je makkelijk de zijkanten, bodem of deksel als een brede plank kon uitzagen. Na de planken op maat gemaakt te hebben, werden deze geschaafd en werd de kist in elkaar gezet. Daarna werd de kisten donker gebeitst en al of niet voorzien van een chroombeslag.
Dat laatste was afhankelijk van de klasse waarin je werd begraven. In klasse 1 werd je begraven als je goed bij kas zat, klasse 2 voor de wat minderen, klasse 3 voor de minst bedeelden. En wanneer je van de armen werd begraven, dan kwam je op een apart stuk op de begraafplaats te liggen en werd de kist van vurenhout gemaakt. Verschil moest er wezen, tot in het maken van de kist en het begraven toe! Dat was ook te zien aan de binnenzijde van de kist, die bekleed werd met zijde en afgezet met een sierrandje of met een doorgaande stoffen bekleding. Ook het kussentje werd bij klasse 1 nieuw gemaakt en bij klasse 3 gemaakt van stro en afgedekt met een kleedje of een oude sloop.
Zodra de overledene in de kist was gelegd, werd deze opgesteld in boerderijen op de deel onder het slietengat. Was er geen plek op de deel, dan in de zondagse kamer. Op de deel werd eerst nog voor enkele dagen wat hooi voor de ‘beesten’ naar beneden gegooid en dan werd de deel ‘aangekeerd’ ofwel netjes gemaakt. Het slietengat was open en omdat men toen geen koeling kende werd daaronder de kist geplaatst. Zo konden eventuele luchtjes, maar ook de geesten opstijgen door deze opening. Er werden 2 schraagjes geplaatst, aan het hoofdeinde wat hoger dan het voeteneind. Dan ‘oogde’ de overledene wat meer. Nadat de hele buurt en familie met naasten was wezen kijken op de dag van de begrafenis, dan werd de kist gesloten en op de ‘platte lijkwagen’ naar de kerk of rechtstreeks naar de begraafplaats gebracht. Bij sommige boerderijen in het noorden van het land had men een extra deur waardoor alleen de overledenen uit gedragen werd. Deze deur werd alleen hier voor gebruikt.
Na afloop ging je weer terug naar de boerderij waar eerst koffie en dan de fles ’goed’ rond ging, want op een overledene moest je goed drinken. Daarna werd er bij ons thuis een zwart wybertje op je mouw van je jasje genaaid, als de overledenen in jouw gezin was overleden. Het moest een jaar blijven zitten als aandenken aan de overledene.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
26 april 2020 - Ellis Lugtenberg
IJsselhoeve De Riet in Corona tijd
Wij mogen als 6e generatie in deze IJsselhoeve wonen en boeren. Ons gezin bestaat uit 6 personen (vader, moeder en 4 dochters). De start van de corona maatregelingen voelde net als de start van de MKZ maatregelingen. Zo verliet je nog je erf voor school, vergaderingen, bezoekjes, boodschappen, sport etc etc.. En zo mocht je je erf praktisch niet meer verlaten.
Het werk op de boerderij gaat door, maar je hoofd zit vol met vragen, onzekerheden en emoties. De radio staat een groot deel van de dag aan om het nieuws te volgen. Wat zijn de ontwikkelingen, wat zijn de maatregelingen, wat betekent dat?
Onze familieplanner heeft normaal gesproken ruimte te kort en is nu volledig leeg. Geen school, ook al had je net al die toetsen geleerd voor de toets week die 16 maart zou starten. Geen open dagen voor je vervolgopleiding en je afvragen hoe je je nu moet orienteren om de juiste keuze voor de toekomst te maken. Geen blokfluis les, waar ook de oudere, alleenwonende lerares altijd zo naar uit keek. Geen visite op je 15e verjaardag. Geen vergaderingen, geen ontvangsten op de boerderij enzovoort.
Onze kinderen krijgen online les en beseffen hoe waardevol het is om je eigen ruimte te hebben in en om de boerderij. Met papa op stap om kievitseieren te zoeken en dan te beseffen dat je daar een neusje voor hebt. Koe kalverij leren, in deze tijd kunnen we haar er ook 's nachts voor wakker maken. Vier kalfjes heeft ze inmiddels met trots op de wereld gezet.
Ook niet te vergeten de waarde van hand geschreven kaartjes en brieven met persoonlijke teksten. We leggen weer plakboeken aan. We verlangen wel naar het oude, we archiveren het heden en we denken na over de toekomst.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
27 april 2020 - Gerard Hendrix
De biografie van de tuin en landschap
De coronatijd leent zich wel voor wat denken en lummelen. Dingen van een andere kant bekijken en zien wat het oplevert.
Zo maakte ik een biografische tekening van de tuin. Wat heeft onze tuin in de 40 jaar dat we hier wonen zoal meegemaakt? Het is zeker niet allemaal feitelijkheid, kan ook gewoon herinnering zijn; onvolledig, volkomen subjectief maar niet minder waar, in ieder geval waar voor mezelf. Als ik kon zou ik er de kippen, bomen, spinselmotten in kunnen tekenen, want zo blijft het vrij steriel.
Toen we begonnen met stichting IJsselhoeven hielden we hoevegesprekken. Een van de opdrachten was om de geïnterviewden elk een tekening/kaartje van de boerderij en het erf te laten maken. Iedereen tekende haar of zijn eigen werkelijkheid. Meer of minder aandacht en detaillering van het huis of van de schuren en stallen, of van het erf en de tuin, etc. De schaal van alles was ook heel verschillend.
Misschien kunnen we er wat mee in deze tijd? Wat zijn de zaken die iedereen belangrijk vindt? Zou ten tijde van corona een tekening van je tuin er anders uitzien dan voor corona? Hoe komt stilte tot uitdrukking of eenzaamheid, zorg, ziekte. Misschien dragen die nieuwe inzichten bij aan het maken van nieuwe tuinen en op grotere schaal, landschappen. In plaats van steeds groter, eenvormiger, efficiënter, maken ruimte voor beleving, herinnering. Het landschap moet haar geheugen behouden.
Zullen we er een project van maken?
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
25 april 2020 - Joke Mölder-Dalhuisen
Stil ...
Het is stil deze corona tijd. Stil met bezoek, stil met telefoon en post. Stil en beklemmend. De stilte in de dorpen en steden is spookachtig. Ook de radio- en televisieprogrammering is aangepast.
Dezelfde stilte en beklemming doet me denken aan 19 jaar geleden. Dezelfde tijd van het jaar: de MKZ tijd. Met ook heel veel stilte, verdriet, spanning en pijn in mijn buik. Machteloos voelden we ons, maar ook vaak boos. Onze dochters die thuis moesten blijven, terwijl ze haast geen contact konden hebben met vrienden/vriendinnen. Digitaal en telefonisch waren de mogelijkheden toen nog niet zo groot. We zaten ook in een soort “lock down”; bang om anderen te besmetten of de besmetting mee te brengen naar je eigen bedrijf. Ook toen was je bang om iemand aan te raken. In die tijd voelden vooral de mensen met vee de stilte en nu voelen alle mensen het. Het ging toen om je met liefde gefokte dieren en nu raakt het mensen waarvan je houdt.
Uiteindelijk kwam de boodschap: jullie gezonde dieren worden geruimd. We moesten actievoeren om een normale vergoeding te kunnen krijgen voor onze dieren. De emotionele waarde was onbetaalbaar. Machteloos voelden we ons. Een hele rij vrachtwagens stond te wachten om onze dieren af te voeren. We hebben ze nagekeken tot we ze niet meer konden zien. Het werd echt doodstil op het bedrijf en de natuur huilde mee. Het was een laat en koud voorjaar.
We zijn er weer bovenop gekomen, maar het blijft een tijd die je nooit zult vergeten.
Nu is het ook stil. Stil in de tehuizen. Stil in het land. Stil in de wereld. Er is heel veel pijn en verdriet onder de mensen. We kunnen nu veel meer digitaal contact hebben, maar mensen willen mekaar vasthouden, vooral in moeilijke tijden.
Het is nu stralend weer. De zon schijnt en de natuur wordt steeds groener. Het hoort bij deze tijd van het jaar, de rood-wit-blauwe vlag gaat uit met op de achtergrond het frisse groen en de koeien die weer in de wei lopen. Het voelt dubbel allemaal: Koningsdag, Dodenherdenking, 75 jaar Bevrijding, MKZ tijd en de coronatijd.
We hopen met zijn allen dat deze stille, nare tijd gauw achter de rug is zodat iedereen bezig kan gaan met het verwerken van alle indrukken, inspanningen en verdriet. En we weer kunnen bouwen aan een nieuwe, gezonde toekomst waar echt menselijk contact weer de plek krijgt die we allemaal zo nodig hebben.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
21 april 2020 - Ursula Beekman
Voorzichtig in Doesburg ...
Als gezin op boerderij Groot Nijhof in Doesburg, met 3 kinderen, samenwonend met opa en oma op 1 erf, zijn wij extra voorzichtig. Zeker opa en oma blijven zoveel mogelijk op ons erf. Wij halen de wekelijkse boodschappen.
Ik heb ’n coachingspraktijk aan huis, gericht op persoonlijke ontwikkeling, gezonde voeding en leefstijl, voor volwassenen en kinderen. Mijn coach-/praktijkruimte is nu tijdelijk het kantoor van mijn man Jeroen zodat hij thuis kan werken. Mijn coachgesprekken vinden online plaats of middels een boswandeling op gepaste afstand.
Op een IJsselhoeve wonen is in deze tijd bijzonder prettig, omdat we de natuur om ons heen extra waarderen en toch met de nodige afstand contact kunnen blijven hebben met elkaar.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
7 april 2020 - Willemien Hartmans-Gotink
Geelsterren
Wat is er toch veel te ontdekken in de tuin. Toen we net in Nijbroek kwamen wonen zag ik vroeg in het voorjaar onder de beuk enkele gele bloemetjes. Speenkruid kende ik wel, maar deze bloemen zagen er toch anders uit.
Ze waren mij onbekend en ja dan wordt het speurwerk. Na wat zoeken her en der bleken het geelsterren te zijn. De bolletjes van geelsterren zijn, heb ik mij laten vertellen, ooit via de Rijn en de IJssel uit de Alpen hier terecht gekomen. En met overstromingen hebben ze zich verspreid in de IJsselvallei. Je vindt ze onder oude bomen en op plekken waar geen ingrepen hebben plaats gevonden. Vermeerdering van de akker- en weidegeelster vindt plaats via de bolletjes. Dus een beetje rommelen in de grond helpt de geelsterren te verspreiden.
Wij hebben het geluk, dat de geelster, zowel de weide- als de akkergeelster, zich ooit lang geleden heeft gevestigd in onze tuin. Geelsterren vertellen het verhaal van het ontstaan van onze streek.
Geelsterren, een overblijfsel van hoe het landschap ooit was. En ieder voorjaar is het weer spannend de eerste bloemen te ontdekken.
Het toeval wil, dat het Overijssels Landschap er onlangs een stuk aan heeft gewijd onder de kop 'De fascinerende geelster'. De titel slaat wat mij betreft de spijker op zijn kop.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
15 april 2020 - Johan Jonker
Corona op de boerderij
.
De kersenbloesem mooier
De lentelucht is blauwer
En de stilte
Stiller dan voorheen
.
Maar het internet barst
En de kranten braken rampen
De welvaart zal verdampen
Erger dan voorheen
.
Want honderdduizend doden
Zo zeggen de deskundigen
Dat zij het ook niet weten
Is maar het begin
.
Maar niemand zag ik huilen
Op het land de kieviet
Voor wie zich buiten waagt
Zelfs een leeuwerik verscheen
.
Mijn trekker kent zijn lekke banden
Het vee de MKZ
De rampspoed uit de meeste landen
Lijkt nog ver weg van ons bed
.
Waar is het kwaad gezaaid
Wie weet waar het begon
De krant bedekt het zaaibed
Het nieuws veroudert in de zon
.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
17 april 2020 - Hans Achterbergh
75 jaar vrede
75 jaar Vrede, Vrijheid ……. wat betekent het voor mij?
Vandaag, 17 april, 75 jaar geleden moeten de bewoners van Vaassen wel heel erg geschrokken zijn. Terugtrekkende Duitsers bliezen twee tanks op aan de zuidzijde van het dorp. Kort daarna lieten ze met springstof de bomen aan de noordzijde over de weg vallen.
Vrijheid kwam met voor velen met angst en onzekerheid. Wat gaat er nu gebeuren en leeft mijn familie nog?
Die morgen werd het veel Vaassenaren heel duidelijk dat er een eind kwam aan 5 jaar onderdrukking. Net als voor de inwoners van dorpen, steden en het platteland langs beide kanten van de IJssel.
Zeker in deze dagen hoor je de vele verhalen van vreugde en feest die veel mensen gekend hebben in die tijd. Maar ook de verdrietige verhalen van families die getroffen waren door de gevolgen van het oorlogsleed.
Vrijheid heeft een heel grote prijs. We hoeven maar te denken aan de gevolgen van beschietingen die niet alleen de steden troffen maar vaak ook het platteland met zijn vele boerderijen en hun bewoners. De boerderijen en haar bewoners die vele onderduikers het leven gered hebben. Die veel mensen “zwart” van voedsel hebben voorzien. Dit alles met gevaar voor eigen have en goed. Het zijn vaak de persoonlijke verhalen die duidelijk maken dat er met vrijheid persoonlijk leed verbonden is.
Het is heel belangrijk dat die persoonlijke verhalen worden doorgegeven. Dat we die vertellen aan onze nieuwe generaties. Het mag niet zo zijn dat alleen hen die na de verschrikkingen van 5 jaar onderdrukking begrepen dat vrede en vrijheid geen vanzelfsprekendheid is.
Vrijheid vraag een persoonlijk inzet. Wil je in vrede leven dan moet je er soms wat voor doen en soms wat voor laten. Dat vrijheid toch ook grenzen kent als je met elkaar een gemeenschap vormt. Dat omzien naar elkaar een deel van die vrede is. Vrede vraagt wat van mij persoonlijk.
Dat is een drijfveer voor mij om de verhalen van toen te vertellen en door te geven. Verhalen van slachtoffers en die slachtoffers herdenken en gedenken. Verhalen van overlevenden die op vrede hoopten en snakten naar vrijheid. Velen vierden de vrijheid uitbundig met de hoop op toekomst van vrede en vrijheid voor iedereen. Die “Vrijheid” mogen we ook nu vieren. In een tijd, net als toen. Een tijd waarin we dankzij het “verleden” leven in vrijheid met alle onzekerheden, beperkingen en persoonlijk verdriet.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
14 april 2020 - Cor van den Berg
IJsselhoeven en ander erfgoed
Fietsen had ik al nooit een probleem mee. Het gaat me in ieder geval beter af dan wandelen, (hard)lopen en fitnessen. Als zitvleeskweker in coronatijd trek ik er gewoon elke dag een paar uur voor uit om een meestal weer ander rondje te fietsen. Prachtig om te doen, vaak alleen, soms met Ans en iets vaker met Soyin onze pleegdochter. Geweldig praktisch is daarbij ook de mobiel. Je ziet de meest fantastische en verrassende dingen.
Ook na een maand ontdek ik nog steeds weggetjes, fietsroutes en plekjes waar ik nog nooit ben geweest ondanks dat ik in deze regio ben geboren, getogen en bijna nooit weg geweest. Extra belangstelling blijft bestaan voor boerderijen in welke vorm dan ook. Boerderijen volop in bedrijf, die er uitzien als een plaatje, keurig onderhouden, erf schoon en aan de kant.
Maar ook boerderijen waar misschien de leeftijd van de boer een rol begint te spelen, er geen vrouw in het spel is, er sprake is van ziekte, de boer het niet zo belangrijk vindt, waar het wat minder geordend er uit ziet. Ook meer en meer boerderijen die een andere bestemming hebben gekregen, soms heel erg geslaagd, soms totaal niet, vind ik. Stallen die opgeruimd zijn, waarvoor een soms heel erg opvallende woning voor terug is gebouwd.
In onze regio werd ik al in 2003 enthousiast van de Stichting IJsselhoeven en mocht daar een tijdje bestuurslid van zijn en daarna lid van de klankbordgroep. Een fantastisch initiatief opgestart door redelijk nieuwe bewoners, Willemien en Jetse Hartmans, van een wel heel grote IJsselhoeve op de grens van de gemeente Olst-Wijhe. Met als doel deze aparte boerderijen overeind te houden, de geschiedenis te beschrijven, hulp te verlenen bij restauraties, subsidies aanvragen, verhalen verzamelen, theater maken en nog veel meer.
Verderop in Salland doet www.stichtingsallandserfgoed.nl/ ook dit kunstje. Ook na al die jaren blijf ik zeer onder de indruk van de energie die beiden uitstralen, met heel mooie resultaten en steeds maar weer nieuwe en waarde toevoegende initiatieven. Er blijft nog steeds werk aan de winkel, zoals deze te koop staande boerderij aan Het Anem in Wijhe.
Hulde aan al die vrijwilligers die zo veel tijd en energie steken in deze intitiatieven. Ondertussen blijf ik wel fietsen.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zondag 12 april 2020 - Fred van der Mije
Vrijdag 13 maart
Vrijdag 13 maart (wie doet zo iets) vertrok ik met mijn zoekmaat voor 10 dagen naar Hongarije. Een kort uitstapje per auto om op zoek te gaan naar Romeinse bodemvondsten. Het coronavirus had ook inmiddels in Nederland toegeslagen, maar gaf nog geen reden om niet te vertrekken. Er was immers geen negatief reisadvies voor Hongarije, daar lag het aantal besmettingen op slechts 2.
Na een overnachting in Wenen, slechts 5 mensen in het hotel, kwamen we zaterdagmiddag aan. Zaterdag t/m dinsdag hebben we kunnen zoeken, lekker eten maar dinsdagavond kwam de lockdown. De grenzen van Oostenrijk, Duitsland, Tsjechië etc. gingen opeens dicht. Wat nu …..
Na diverse mailtjes en telefoontjes naar ANWB, Buitenlandse Zaken, RIVM en het consulaat in Budapest was het nog onduidelijker: niemand had een antwoord.Wat als we nu de auto en spullen veilig achterlaten en z.s.m. een vliegtuig retour boeken. Dat lukte warempel. De auto en spullen konden we bij Nederlanders achterlaten en zij brachten ons naar het vliegtuig. Een toestel voor 100 passagiers dat gevuld was met slechts 40 mensen waaronder Duitsers, Fransen, een 5 tal Nederlanders en veel Chinezen. We werden niet gecheckt op koorts oid, ook niet bij aankomst op Schiphol, vreemd hoor …..
Een bijzonder tripje met een goede afloop. Nu staat de wereld op zijn kop. Iedereen veel gezondheid gewenst !!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zaterdag 4 april 2020 - Wim Jansen
Archief
Een middag in de week, tijdens de openstellingsmiddag, help ik hier ter plaatse in het archief van de Historische Vereniging. Als je van geschiedenis houdt is dit leuk werk, ik doe het met veel plezier.
Een van de vriendinnen van Joke was net voor de coronacrisis al bezig met het opschonen van het ‘thuis’ archief. Haar man is 2 jaar geleden overleden en de kinderen hebben geen interesse in het ‘oude spul’. Ze vroeg of wij daar wat aan hadden bij de vereniging. Ik heb haar aangegeven: breng alles maar, dan zoeken wij het wel uit. Zelf had ze een album gemaakt met wat zij nog wilde bewaren voor het ‘nageslacht’. Het materiaal zat in meerdere dozen en in een doos zaten oude rouw, trouw en geboortekaarten, de oudste van 1917. Je kon zo de hele stamboom uitleggen vanaf 1916 toen die familie op die boerderij kwam wonen. En nog veel meer gegevens zeer waardevol voor een plaatselijk archief.
Maar in een van de mappen trof ik een brief en twee briefkaarten aan die mij diep ontroerden. Zij waren geschreven door een Joodse inwoner van Bronkhorst die voor en in het begin oorlogstijd, vaak bij hun verbleef. Hij was opgepakt en gedeporteerd naar kamp Westerbork en had deze brief en kaarten stiekem verzonden, gaf hij aan, vanuit het kamp een maand voordat hij afgevoerd werd naar Sobibor alwaar hij overleden is. Hij had met zijn laatste schrijven door dat het niet meer lang zou duren alvorens hij afgevoerd zou gaan worden.
Hoe waardevol zijn familiearchieven en wat men soms bewaard heeft. In deze tijd van opschonen zou ik zeggen: gooi niet teveel weg en denk aan de archieven van de plaatselijke historische verenigingen. Zij kunnen je helpen met wat wel of niet weg kan. Zou toch jammer zijn dat deze historische zaken verdwenen zouden zijn.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Dinsdag 7 april 2020 - Willemien Hartmans-Gotink
Kikkers in de kelder
Aansluitend bij de verhalen over de kelders op IJsselhoeven wil ik ook even iets vertellen over wat er zoal in onze kelder te vinden is. Kelders zijn toch zo spannend. Naast voedsel en allerlei spul wat niet gebruikt wordt, huizen daar ook beesten. Spinnen, motten, kevers en in de winter heel wat kikkers, padden en salamanders.
Ieder voorjaar gaan we dan ook gewapend met een emmer de kelder in om daar de beestjes bij elkaar te zoeken om ze vervolgens in de gracht te zetten. Wanneer ze in het najaar een schuilplaats in de kelder zoeken komen ze namelijk binnen door de kelderramen. Maar aangezien deze ramen op ruim een meter hoogte zitten is de weg naar buiten een onoverbrugbare. Dus moeten we ze helpen. Traditie is geworden, dat de kleinkinderen daarbij helpen. Angst om een kikker of pad vast te pakken hebben ze dan ook niet. Alleen dit jaar kunnen ze niet komen helpen, ze zijn bang om opa en oma te besmetten met het coronavirus. Wat jammer toch.
Toen Kasper nog klein was, hij is nu al 13, hadden ze op een keer heel wat kikkers verzameld en die moeten dan "zachtjes" in het water gezet worden. Bleek er ook eentje te zijn, die de geest al gegeven had. Kasper bekijkt zich dat eens even en roept "Die doet het niet meer!" en gooit de kikker met een grote boog weg.
Dit jaar heb ik dus zelf de kikkers buiten moeten zetten, het waren er ook maar een paar deze keer.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zaterdag 4 april 2020 - Irene Tijs
Zo snel en langzaam tegelijk
Wat gaat de wereld toch snel en tegelijkertijd toch langzaam. Twee weken geleden kregen we mail dat onze vlucht die later die avond zou gaan was geannuleerd. We hadden zelf al besloten sowieso niet te gaan, maar toch. Ondertussen hadden onze werkgevers ons ook al verzocht om door te werken aangezien we beiden een vitaal beroep hebben. En die werelden veranderden snel, mijn vriend bij de politie ik bij het spoor; de zeilen moeten bij. Thuis hier op het erf lijkt de wereld heel vredig te zijn. Maar schijn bedriegt zien we iedere dag opnieuw aan de alarmerende cijfers.
Toen onze vlucht geannuleerd werd begonnen we heel optimistisch een lijstje te maken. Het Corona klussenlijstje. De schuur staat er al 6 jaar maar de boei stond nog steeds alleen in de grondverf, we wilden ooit nog eens een extra perkje in de tuin maken, de tuinset moest hoognodig geschuurd en gelakt. We hebben al jaren een groentetuin die we zelf ieder jaar in het begin van het seizoen groentetuin noemen en in de loop van het seizoen de groene tuin en dat gaat ons dit jaar niet gebeuren! Mijn vader, en tevens de buurman, vroeg of de kalfjes niet bij ons in de wei mochten en maakte het weiland klaar. De eerste klusjes kunnen weggestreept worden van het lijstje en de volgende klusideeën worden weer toegevoegd.
Juist in deze tijd realiseren wij ons extra goed hoe fijn we het hebben te mogen wonen waar we wonen. In Nederland waar we op elkaar letten en waar de zorg goed is ingericht, Op de Overmaat waar de tijd zo langzaam gaat en in de wereld om ons heen de wereld zo snel …..
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Donderdag 2 april 2020 - Jacomien Voorhorst
Niet onvervangbaar
Jacomien Voorhorst woont in een IJsselhoeve bij Wapenveld. Samen met haar man Evert Luchtenbeld en hun kinderen zitten ze na een vakantie vast in Nieuw-Zeeland. Ze is ook redacteur bij Nieuwe Oogst en daarvoor schreef ze een blog over hun situatie:
Tja …. en dan zit je ineens 'vast', aan de andere kant van de wereld. In Nieuw-Zeeland om precies te zijn. Verder weg van huis kan niet. Thuis wacht het voorjaarswerk op de boerderij.
Lees hier de complete blog in Nieuwe Oogst
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Woensdag 1 april 2020 - Bella (Jolanda Roeterd)
IJsselhoevehond
Ook als IJsselhoevehond houd ik mij aan de regels. Ik eet gezond, beweeg in de buitenlucht, ik houd afstand en slaap genoeg.
Lieve mensen blijf gezond.
Hartelijke groet van Bella
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zondag 29 maart 2020 - Wim Jansen
Wie heeft ze nog?
Aangestoken door het eerste verhaaltje over Hamsteren en de ‘enorme’ voorraad in de kelder op Kolkenstein dacht ik, laat ik ook eens kijken in de kelder wat ik daar allemaal nog heb staan of liggen. We gebruiken de kelder sinds 2 jaar bijna niet meer. Joke kan na haar heupoperatie de trap bijna niet meer op of afkomen en dat wordt het gebruik lastig. Dus er staat niet zoveel meer aan levensmiddelen, ja wel lege bloemenvazen en oude bloempotten. Dit laatste heb ik vaak gezien in vele kelder waar ik in ben geweest.
Rondkijkende viel mijn oog natuurlijk op iets kleins, van hout naast een steen. Beide zaken niet eetbaar en dan ligt het in de kelder …
De steen herkennen niet veel mensen verwacht ik. Het is een ‘pannenspons’: de voorloper van de huidige plasticspons. Denk ook niet dat er nog veel mensen zijn die daar nog mee gewerkt hebben. Dit ook omdat voor de plasticspons de metalen spons er was. Deze stenen pannensponsen waren hoofdzakelijk in gebruik in de tijd van de waterputten. Dan gebeurde het nog wel eens dat de steen van de rand afviel in de put. Ja, en de put ingaan en zoeken, nee dat lukte niet, dus weg was de steen. Zo ook deze, die gevonden is in een oude waterput.
Ik verwacht ook dat er steeds minder mensen zijn die dit houten voorwerp nog kennen. Het is een (nieuwe, ongebruikte) darmschraper of darmmesje dat tijdens huisslachtingen werd gebruikt om de ‘voering’ uit de darmen te schrapen.
De maand November werd niet voor niets de slachtmaand genoemd. Gedurende de zomer was de voorraad aan vlees bijna opgeraakt, behalve wat spek, worst in het zout en gedroogd rundvlees in de spekkist op de zolder. Onderdeel van het slachten was het schoonmaken van de darmen. Dat was een vieze bezigheid, want de darmen mochten niet koud worden. Ze werden voorzichtig losgemaakt van het vlies waarmee ze in de buikholte waren bevestigd en op de mestvaalt geleegd. Dan werden ze met behulp van water binnenste buiten gekeerd, gespoeld, met een pijpje opgeblazen en daarna schoongekrabd met een darmschraper, zodat de "voering" eruit was. Daarna werden ze in zout water gezet tot het moment van verwerking. De maag onderging dezelfde bewerking.
Van het losse vlees werd metworst gemaakt. Voor alle worstsoorten werden de schoongemaakte darmen gebruikt.
Als alle slachtwerkzaamheden achter de rug waren moest er worden schoongemaakt. Alles was vet, vet en nog eens vet! Slachtgereedschap, slachttafel, deuren, keukenvloer, gang, bijkeuken en kelder moesten een grondige sodabeurt hebben. Al deze werkzaamheden namen veel tijd in beslag, want de weckflessen moesten ook nog 2 uur worden gekookt en als ze dicht waren in de kelder opgeborgen. Er moest nadien nog vele malen worden gecontroleerd of ze gesloten bleven.
In de 60-er jaren veranderde het slachtpatroon en de diepvries verlichtte het werk. Een varken of een bout van een koe werd door een slager in het dorp geslacht en aldaar ingepakt voor opslag in de diepvries. Je had dan thuis niet zoveel rommel, maar je miste wel de zwoerdrolletjes, de balkenbrij, de eigengemaakte pastei, hoofdkaas, leverworst e.d. maar je at nu ook elke dag "vers"!
Als zo vaak, dan blijven enkele onderdelen ter herinnering liggen op de deel of in de kelder net als hier.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zaterdag 28 maart 2020 - Marten Brascamp
Alledaagse dingen
Iets schrijven over alledaagse dingen die je meemaakt, vreemd , leuk, zorgelijk, gewoon ….
’t Is koud, de rietdekker is net weg, het voelt een beetje zoals indertijd met Tsjernobyl en de MKZ-crisis: er is iets ver weg, maar ook dichtbij.
Gemeente Voorst had lang 1 coronabesmetting, nu 13. Dochter Fenneke was alleen in Bogor Indonesië en voelde zich onveilig. Nu is ze met haar man op de fruitkwekerij in de Puncak. ’s Morgens doe ik historisch onderzoek, ’s middags in de tuin waar ik allerlei plannen heb voor een nieuwe manier van moestuinieren. Met een groep van OKV schrijf ik aan een boekje over Landgoed Beekzicht dat 200 jaar bestaat.
Met de werkgroep van de 19de eeuwse schilder Peter Visser werk ik aan een mooie website www.petervisser-schilder.nl waarop we al het werk van de man uitgebreid beschrijven. Daarvoor overleg ik nu met onderzoekers uit Zwartsluis. In de periode rond 1854 toen Visser veel van zijn schilderijen maakte, woedde er een Cholera-epidemie in Nederland die 8000 slachtoffers maakte. Zwartsluis werd toen zwaar getroffen, net als nu het naburige Hasselt. In de vroege avonden wandel en fiets ik met Ineke.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Dinsdag 24 maart 2020 - Harry Keizer
IJsvogel
Heb op diverse plaatsen alweer ijsvogels gezien gelukkig!
Ik ben lid en coordinator van IJsvogelwerkgroep Vaassen e.o. vandaar mijn passie voor deze mooie vogels. Zie ze weer op verschillende plekken tussen Vaassen en IJssel(vallei).
Saillant detail: mijn maat Wim Bosch en ik hadden onlangs bij Jetse en Willemien de bestaande ijsvogelwand gecontroleerd en wat onderhoud gepleegd. Nog geen week later kreeg ik van Willemien een appje dat de prachtige kastanjeboom om was gevallen tijdens de laatste storm en precies op de ijsvogelwand was gevallen. Dit willen we gaan herstellen als het weer toegestaan is vanwege Covid-19.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Dinsdag 24 maart 2020 - Jan van Leeuwen
Parasietn praot!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zaterdag 21 maart 2020 - Mechteld Schwartz
Hamsteren
Het was al uitgebreid in het nieuws: "Nederlanders massaal aan het hamsteren". Het schoot toch even door mijn hoofd: moet ik dat nou ook gaan doen? Al snel kwam ik weer bij zinnen: we hebben toch een kelder! Ooit hadden we in Nederland veel huizen met kelders. Nu wordt er niet meer gebouwd met in het achterhoofd dat we ook zelf groenten en fruit kunnen verwerken en een kelder kunnen gebruiken voor schaarsere perioden. We verlaten ons op de supermarkt.
Het mooie aan onze IJsselhoeve zit op dit moment dus onder het maaiveld: een ondergrondse bergplaats met een klein luikje naar de buitenwereld. Kolkenstein had zelfs twee kelders. De bietenkelder is in de 20ste eeuw ontdaan van zijn oorspronkelijke functie. Voor pa en moe kwam er een gelijkvloerse woonplek. Dus werd de opkamer gesloopt. De vloer naar beneden gebracht, de ramen verlengd. En de bietenkelder volgestort met 40 kuub zand.
Gelukkig hebben we er nog een die wél bruikbaar is en daar staat onze voorraad. Alleen wat eenzijdig om je te voeden met jams en stropen en een beetje boontjes, radijs en courgette in zuur. Maar ja, zo'n mooie grote koele opslagruimte maakt dat je ongewild gaat hamsteren. En zo hebben we in de loop der jaren genoeg bij elkaar verzameld om het een poos uit te kunnen houden als we gedwongen binnen moeten blijven. Gelukkig brengt de lente ons voorzichtig aan al prachtig eetbaar groen: lindebloesemknoppen (nog even en dan ook het blad), paardenbloemen en blad, longkruidblad en bloemen (wel wat laten staan voor de bijen), eeuwig moes, dovenetel, kleefkruid. Genoeg om scheurbuik te voorkomen. Toch fijn zo'n IJsselhoeve. Boven- en ondergronds heel functioneel inzetbaar en je kunt er anderen ook van laten meegenieten.
Bekijk het filmpje met een kleine rondleiding door de kelder van Kolkenstein.
Zorg goed voor je omgeving en jezelf!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Zaterdag 21 maart 2020 - Hermien de Bruijn-Franken
Zomaar kwamen de ooievaars op een dag aanvliegen op mijn erf om te nestelen ... heel bijzonder, zo dichtbij.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Vrijdag 20 maart 2020 - Wim Nugteren
Nieuw leven onder oude gebinten
Het openbare leven is tot stilstand gekomen. Corona houdt alles en iedereen bezig. Kleine ongemakken maar vooral grote zorgen. Ondertussen barst het voorjaar los. Dat laat zich niet tegenhouden en dat is maar goed ook. Op IJsselhoeve de Disselenbrink te Marle is er volop nieuw leven onder de oude gebinten. De IJssel zakt, het land droogt op, de eerste tulpen bloeien en de lammeren rennen door de wei.
Bekijk het filmpje voor nog meer voorjaar gevoel.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
